Józef Karol Kaczmarczyk, urodzony 1 września 1871 roku w Nowym Targu, był wybitnym polskim duchownym katolickim, teologiem oraz malarzem. Zmarł 29 czerwca 1951 roku w Krakowie, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo intelektualne i artystyczne.
W swojej karierze Kaczmarczyk pełnił szereg ważnych ról, w tym zaszczytne stanowisko profesora zwyczajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jako wielokrotny dziekan Wydziału Teologicznego UJ, jego wpływ na studia teologiczne oraz formację duchowieństwa był ogromny.
Życiorys
Józef Kaczmarczyk był synem Franciszka i Katarzyny ze Studentowiczów. Uczył się w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, które ukończył w 1890 roku. Następnie podjął studia w Wyższym Seminarium Duchownym w Krakowie, równolegle kontynuując naukę na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Po przyjęciu święceń kapłańskich w 1894 roku, przez rok pełnił posługę w Parafii św. Macieja w Andrychowie. W latach 1895–1901 był kapelanem oraz kierownikiem szkoły w Schronisku dla Chłopców Księcia Aleksandra Lubomirskiego w Krakowie. W 1899 roku obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Jagiellońskim na temat Przedmiot najwyższego szczęścia.
W okresie od 1901 do 1910 roku zajmował stanowisko wicerektora krakowskiego seminarium duchownego, a w 1903 habilitował się dzięki pracy na temat Ireneusz z Lugdunu, a nasze Ewangelie. Studium krytyczne. Po 1910 roku rozpoczął pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie awansował na profesora nadzwyczajnego, a w 1917 roku został profesorem zwyczajnym.
W latach 1918/1919, 1920/1921, 1927/1928 oraz 1930/1931 pełnił funkcję dziekana Wydziału Teologicznego UJ. W swojej karierze wykładał Pismo Święte Nowego Testamentu, a jego dorobek naukowy obejmuje takie prace jak Bóstwo Chrystusa istotą Ewangelii (1910), Ewangelie. Studium krytyczne (1915), Męka Jezusa Chrystusa podług czterech Ewangelii (1932), Charakter Jezusa Chrystusa (1935) oraz Wykład Modlitwy Pańskiej (1935).
Był także członkiem Komisji Artystycznej przy krakowskiej Kurii Metropolitalnej w latach 1911–1926 oraz cenzorem w latach 1910–1930. Zajmował się również malarstwem, tworząc obrazy dla kościołów małopolskich. W listopadzie 1939 roku, jako jeden z krakowskich naukowców, został uwięziony w ramach Sonderaktion Krakau i do lutego 1940 roku przebywał w obozie w Sachsenhausen. Po uwolnieniu wrócił do Krakowa, angażując się w tajne nauczanie.
Od 1945 roku ponownie pracował na Wydziale Teologicznym UJ. Na początku 1949 roku przeszedł na emeryturę. Józef Kaczmarczyk zmarł i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w grobie w kwaterze PAS LD-zach-grob. Kapituły Metropolitalnej.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Antoni Antałkiewicz | Justyn Szaflarski | Paweł ŁukaszkaOceń: Józef Kaczmarczyk (duchowny)