Franciszek Pajerski (hokeista)

---

Życiorys

Franciszek Pajerski przyszedł na świat 17 września 1948 roku w Nowym Targu. Jako młody sportowiec został wychowankiem Podhala Nowy Targ, gdzie z impetem zadebiutował w pierwszej lidze w sezonie 1967/1968. Jego talent ujawnił się również podczas pierwszego oficjalnego turnieju mistrzostw Europy juniorów do lat 19, który miał miejsce w 1968 roku. W kolejnych sezonach, 1968/1969 i 1969/1970, występował w barwach Legii Warszawa, co tylko utwierdziło go w przekonaniu o swoich umiejętnościach. W sezonie 1970/1971 wrócił do Podhala jako kluczowy zawodnik, jednocześnie grając w zespole rezerwowym w rozgrywkach okręgowych w Krakowie. W trakcie tego sezonu zdecydował się na transfer do Stali Sanok.

Po zdobyciu mistrzostwa Polski z macierzystym klubem, Pajerski w 1971 roku, przeszł wraz z innymi wychowankami Podhala, takimi jak Józef Pyzowski czy Adam Radzki, do Stali Sanok, która wówczas awansowała do drugiej klasy ligowej. W plebiscycie na najlepszego sportowca ZKS Stal Sanok za 1972 rok zajął drugie miejsce, co tylko potwierdzało jego talent i zaangażowanie. Niestety, na początku edycji II ligi w 1975/1976 nieszczęśliwie doznał poważnej kontuzji, co wykluczyło go z gry na pewien czas. Jednak już 26 stycznia 1976 roku wznowił treningi i po przerwie powrócił do składu.

W sezonie, który miał dla Stali Sanok historyczne znaczenie z powodu 30-lecia klubu, drużyna zdobyła pierwsze miejsce w II lidze Grupie Południowej, co zapewniło jej awans do I ligi, będącej najwyższą klasą rozgrywkową w Polsce. Przed rozpoczęciem nowego sezonu 1976/1977, Pajerski postanowił zakończyć karierę sportową, a w 1978 roku powrócił do aktywności na lodzie również z powodu kontuzji.

W dniu finału IV Plebiscytu na Najpopularniejszego Sportowca Sanoka w 1977 roku, 16 stycznia 1978 miało miejsce oficjalne pożegnanie Franciszka Pajerskiego, który kończył swoją karierę sportową. Również na początku sezonu II ligi 1978/1979 spróbował swoich sił ponownie w drużynie, grając w ataku z Janem Paszkiewiczem oraz Tadeuszem Garbem. Po zakończeniu kariery, 14 lutego 1981 roku zagrał w meczu pokazowym, gdzie jego drużyna odniosła przekonywujące zwycięstwo 12:4. Pajerski poświęcił się następnie karierze szkoleniowej i szybko zyskał opinię utalentowanego trenera.

W 1978 roku, wspólnie z Tadeuszem Glimasem, prowadził drużynę juniorów, którzy urodzili się przed 1961 rokiem oraz był instruktorem w klasach sportowych w Szkole Podstawowej nr 4 w Sanoku. 22 stycznia 1981 roku został wybrany do 11-osobowego zarządu klubu sportowego ZKS Stal Sanok. W ciągu swojej kariery trenerskiej trzykrotnie pełnił funkcję szkoleniowca drużyny seniorów w lidze: od czerwca 1981 do 1983 roku, od października 1987 do 1988 roku oraz od stycznia 1990 w trakcie sezonu 1989/1990. Jego asystentem był Tadeusz Garb, który również zdobył uznanie w tym zespole.

W połowie lat 80. Pajerski był szkoleniowcem szkółki hokejowej Stali. Trenerował również po przekształceniu klubu w STS. W pierwszej połowie lat 90. pełnił rolę drugiego trenera drużyny STS w ekstraklasie, a wśród jego podopiecznych znalazł się m.in. Artur Dżoń. Od 1973 roku był żonaty; jego syn Sebastian, urodzony w 1977 roku, również został hokeistą, a po powrocie rodziny do Nowego Targu trenował w Podhalu.

Na lodowisku Arena Sanok prowadził drużynę byłych zawodników STS Sanok w meczu pokazowym, który odbył się 16 marca 2019 roku.

Osiągnięcia

Franciszek Pajerski osiągnął wiele znaczących sukcesów w swojej karierze hokejowej. W kontekscie osiągnięć klubowych, zdobył złoty medal mistrzostw Polski w roku 1971, grając z zespołem Podhale Nowy Targ. Był także kluczowym zawodnikiem, który przyczynił się do awansu Stali Sanok do I ligi w 1976 roku.

Warto również wspomnieć o jego wyróżnieniach, w tym o zaszczytnym dziesiątym miejscu w plebiscycie na najlepszego sportowca czterdziestolecia Stali Sanok, który obejmował lata 1946-1986.

---

Oceń: Franciszek Pajerski (hokeista)

---