Roman Piotrowski

Polityka i administracja

Roman Piotrowski to ważna postać w historii polskiej architektury oraz polityki. Urodził się 21 stycznia 1895 roku w Nowym Targu, a swoją działalność zakończył 17 grudnia 1988 roku w Warszawie. Był on nie tylko architektem, ale również aktywnym politykiem, który odegrał kluczową rolę w odbudowie i rozwoju kraju po II wojnie światowej.

W swojej karierze Piotrowski zasiadał jako poseł do Krajowej Rady Narodowej, a także uczestniczył w pracach Sejmu Ustawodawczego oraz Sejmu PRL I kadencji. W latach 1951–1956 pełnił funkcję ministra budownictwa miast i osiedli, co umożliwiło mu bezpośrednie wpływanie na kierunki rozwoju urbanistycznego w Polsce Ludowej.

Jego działalność jako budowniczego była kluczowa dla kształtowania przestrzeni miejskiej, a decyzje podejmowane przez niego miały dalekosiężne konsekwencje dla wyglądu polskich miast po wojnie.

Życiorys

Roman Piotrowski rozpoczął swoją edukację na Politechnice Warszawskiej, gdzie ukończył studia z zakresu architektury w 1924 roku. W latach 1921–1935 pełnił rolę asystenta na Uniwersytecie Warszawskim w Instytucie Architektury. W międzyczasie był czynnie zaangażowany w działania grupy architektonicznej Praesens.

W okresie od 1930 do 1933 roku pracował jako inżynier-architekt w przedsiębiorstwie „Budozus”, współpracując przy projekcie osiedla jednorodzinnych domków ZUS na Żoliborzu, które oddano do użytku w 1935. Kolejne lata, od 1934 do 1944, spędził na kierowniczych stanowiskach technicznych w Towarzystwie Osiedli Robotniczych (TOR). W ramach tych działań pracował nad osiedlem TOR, które zostało wzniesione przy ulicach Obozowej i Bolecha na Kole.

Podczas II wojny światowej Roman Piotrowski pełnił funkcję kierownika technicznego w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym, które działało w ramach Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej (WSM). Uczestniczył w pracach architektoniczno-urbanistycznych w Pracowni Architektoniczno-Urbanistycznej (PAU), powołanej przez WSM w 1940 roku. Po wojnie, od 1945 do 1949 roku, stał na czele Biura Odbudowy Stolicy, a w okresie 1945–1947 był również wiceprezydentem Warszawy. W latach 1947–1949 działał jako komisarz odbudowy Warszawy pod auspicjami Ministerstwa Odbudowy.

W 1945 roku przystąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a od 1948 roku stał się członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W kolejnych latach piastował różne wysokie stanowiska w Ministerstwie Odbudowy, w tym wiceministra oraz podsekretarza stanu, a także kierownika Ministerstwa Budownictwa. Od 11 stycznia 1951 do 11 lipca 1956 pełnił funkcję ministra budownictwa miast i osiedli, następnie w 1956 roku objął ponownie stanowisko wiceministra oraz podsekretarza stanu w Ministerstwie Budownictwa. Był również posłem do Krajowej Rady Narodowej oraz uczestniczył w pracach Sejmu Ustawodawczego i na Sejmie PRL I kadencji.

W latach 1956–1961 piastował funkcję ambasadora PRL w Niemczech Wschodnich. 23 sierpnia 1980 roku podpisał apel wystosowany przez 64 intelektualistów do władz komunistycznych o rozpoczęcie dialogu z robotnikami strajkującymi. Roman Piotrowski spoczywa na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C39-9-6).

Ordery i odznaczenia

Roman Piotrowski został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami i medalami, co świadczy o jego zasługach dla kraju oraz społeczności lokalnej. Oto jego znaczące odznaczenia:

  • Order Budowniczych Polski Ludowej, przyznany w 1979 roku,
  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany w 1975 roku,
  • Order Krzyża Grunwaldu III klasy, nadany 19 lipca 1946 roku,
  • Medal za Warszawę 1939–1945, przyznany 17 stycznia 1946 roku,
  • Pamiątkowy Medal z okazji 40 rocznicy powstania Krajowej Rady Narodowej, uzyskany w 1983 roku,
  • Złota Odznaka SARP, przyznana w 1977 roku,
  • Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”, nadana w 1960 roku.

Przypisy

  1. Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 87. ISBN 978-83-280-3725-0.
  2. Grzegorz Piątek: Najlepsze miasto świata. Warszawa w odbudowie 1944−1949. Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2020, s. 85. ISBN 978-83-280-3725-0.
  3. Marian Spychalski: Warszawa architekta. Wspomnienia pierwszego powojennego prezydenta stolicy. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2015, s. 127. ISBN 978-83-11-13416-4.
  4. Jerzy Kasprzycki: Korzenie miasta. Tom V Żoliborz i Wola. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2004, s. 248. ISBN 83-85584-61-7.
  5. Uhonorowani pamiątkowymi medalami [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 307, 30.12.1983 r., s. 3.
  6. Wysokie odznaczenie byłego ministra, "Głos Słupsi", nr 19, 22.01.1975 r., s. 1.
  7. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 2, 20.02.1960 r., s. 2.
  8. M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 246 „za zasługi położone w dziedzinie Odbudowy Kraju”.
  9. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 „w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”.
  10. W 1949–1950, kierownik ministerstwa budownictwa.
  11. Album inżynierów i techników w Polsce. T. 1, Cz. 1, Politechnika Lwowska: rys historyczny: informacje., Lwów: Tow. Bratniej Pomocy Stud. Polit. Lwowskiej, 1932, s. 75.
  12. Apel (dokument KSS KOR, Archiwum Opozycji IV/04.05.43 [b.n.s]).
  13. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze.

Oceń: Roman Piotrowski

★★★★★
Średnia ocena:4.5 Liczba ocen:11