Aleksander Ronikier

---

Życiorys

Urodzony w 1959 roku, Aleksander Ronikier ukończył Liceum w Aninie, a cztery lata później, w 1963, zakończył studia na Wydziale Rehabilitacji Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1971 roku uzyskał dyplom w zakresie biologii na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W trakcie swoich studiów aktywnie działał jako zawodnik AZS-AWF Warszawa, osiągając wiele sukcesów, w tym mistrzostwo Polski juniorów w 1960, wicemistrzostwo w 1962 oraz mistrzostwo Polski seniorów w 1967. Karierę sportową zakończył w 1970 roku, ale jego osiągnięcia w dwudziestu latach reprezentowały Polskę w szesnastu meczach międzynarodowych między 1961 a 1964 rokiem.

Po zakończeniu studiów, Aleksander Ronikier związał się z warszawską AWF, gdzie w 1970 roku obronił pracę doktorską na temat „Typ czynnościowy układu nerwowego człowieka a zdolność do pracy fizycznej”, napisaną pod opieką Wiesława Romanowskiego. W 1983 roku habilitował się, przedstawiając pracę na temat „Czynniki warunkujące wydolność fizyczną dzieci”. W 1993 roku otrzymał tytuł profesora nauk o kulturze fizycznej.

W swojej karierze akademickiej pracował najpierw w Katedrze Anatomii, a następnie w Zakładzie Fizjologii AWF. W latach 1975–1980 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Nauk Biologicznych AWF, a w latach 1980–1984 uczył na Wydziale Zdrowia i Wychowania Fizycznego Uniwersytetu w Zarii. Kiedy w 1984 roku na AWF powstał Wydział Rehabilitacji, został jego prodziekanem ds. nauki, a w latach 1987–1993 kierował tym wydziałem oraz Zakładem (od 1994 Katedrą) Biologicznych Podstaw Rehabilitacji.

W 1989 roku Aleksander Ronikier był jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Rehabilitacji, a także działał w jego zarządzie jako redaktor naczelny kwartalnika „Postępy Rehabilitacji”, który wydawany był przez AWF Warszawa pod patronatem PTRech. Otrzymał tytuł członka honorowego PTRech oraz został członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego w 1994 roku.

W latach 1977–1980 sprawował funkcję wiceprezesa ds. sportu, a od 1991 do 1999 był prezesem Zarządu Głównego Akademickiego Związku Sportowego. Działał również w Polskim Komitecie Olimpijskim, gdzie zasiadał w zarządzie od 1997 roku, a w 2001 został wiceprezesem PKOL ds. współpracy międzynarodowej. Od 1977 roku uczestniczył w międzynarodowych pracach FISU, a w 1995 roku został pierwszym Polakiem z tytułem członka honorowego tej organizacji. Również był członkiem rady FIBA zajmującej się koszykówką osób niepełnosprawnych.

Za swoje osiągnięcia zdobył liczne odznaczenia, w tym Krzyż Kawalerski, a w 2004 roku Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. W 2017 roku wyróżniono go medalem Kalos Kagathos. Jego dziadkiem był Bogdan Jaxa-Ronikier.

---

Oceń: Aleksander Ronikier

---